Frans Heemskerk schrijft dagelijks een persoonlijk verhaal op zijn site Aydan’s World. Hij is verder vaste columnist bij het programma ‘Uit de Kast’ op Radio Capelle en Omroep Zuidplas.

Iedereen is dol op vakantie, LHBT’ers dus ook, maar vieren zij hun vakantie anders? Gechargeerd bekeken, blijken lesbische vrouwen onevenredig veel van wandelen te houden. Dat verzin ik natuurlijk niet zelf, maar komt uit de mond van Rita Zwaan, initiatiefneemster van ‘Het Damespad’. Zij zegt:

‘Toen ik besloot lesbisch door het leven te gaan, kwam ik er al gauw achter dat wandelen een uitstekende wijze is om lesbische dames te ontmoeten. Het leek mij een goed idee om op een ludieke manier een speciale wandeling als Damespad in de publiciteit te brengen.’

Zo zijn er sinds 2001 maar liefst twaalf Damespaden geopend, in elke provincie één. Ruimhartig als de lesbiennes zijn, mag iedereen de Damespaden bewandelen.   Hetero vrouwen en zelfs mannen zijn welkom. Vrouwen die tijdens deze wandeling een andere vrouw willen ontmoeten, dragen daarvoor tijdens de wandeling op het Damespad een speciaal speldje. Laat het nu dus nooit meer gezegd zijn dat alleen homoseksuele mannen de vrije natuur als ontmoetingsplaats zien.

Ik chargeer nog even door, want bij homo’s op vakantie denk je natuurlijk meteen aan prinsjes op de erwt voor wie het luxueuste hotel nog niet goed genoeg is. Koffers vol met design-zwembroeken, dure merkzonnebrillen, bij elke zorgvuldig samengestelde outfit één, met bijpassend schoeisel en diverse haarstylingproducten die het kapsel van dit seizoen in model dienen te houden onder alle omstandigheden. Natuurlijk gaat de reis naar een plek die in de gay community op dat moment bon ton is, zodat je daar iedereen uit Nederland ook weer tegenkomt en op de boulevard elkaar al luchtkussend in de armen kan vallen.

Hoewel aangedikt, zijn er toch vele LHBT’ers die in meer of mindere mate zo hun vakantie vieren. Met lesbische wandelschoenen aan kilometers lopen door de stoffige omgeving van Calcutta of met Manolo Blahnik blue nappa leather sandals for men, waarvan voor de aanschafprijs een klein Afrikaans dorp een jaar van voedsel kan worden voorzien, flaneren door de pittoreske straatjes van Sitges.

Zo surfend over het internet zou je zomaar het idee kunnen krijgen dat LHBT’ers, en met name de homoseksuele man, inderdaad anders op vakantie gaan dan anderen. ‘Happy Gay Travel’, ‘Gay Holidays’, ‘LGTB Holidays’. ‘Gay Beach Vacations’, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Afbeeldingen laten uitsluiten afgetrainde jonge mannen in minuscule zwembroekjes zien. Geen lesbische vrouw in bikini of zelfs figuur corrigerend badpak te bekennen. Nou ja, die wandelen natuurlijk ergens door ondoordringbaar gebied met afritsbare travel pants, maar toch, wat mij opvalt is dat  al die demonstraties door het jaar heen voor gelijkheid van de LHBT-mens ten spijt, er op vakantiegebied ineens onderscheid wordt gemaakt en dat dat door een deel van de LHBT’ers ook wordt omarmd. We zijn gelijk vinden we, maar op vakantie willen toch liever entre nous zijn. Niets mis mee, ouders met kinderen prefereren over het algemeen ook het gezelschap van andere ouders met kinderen in de diverse kindvriendelijke resorts met animatie, en daar moeten de meeste LHBT’ers, behalve zij met een kinderwens, niet veel van hebben. Maar misschien is het zo dat we onder ogen moeten zien dat we als mens absoluut gelijkwaardig zijn en we niet bevoor- of benadeeld willen worden vanwege ons zijn, maar dat er toch andere interesses en wensen zijn die je heel organisch in een specifieke groep plaatsen. Dat geldt niet alleen voor LHBT’ers, maar voor zoveel anderen in de samenleving. Je trekt toch toe naar dat wat je samen bindt.

De verschillen voldoende te hebben benadrukt nu, gaat het overgrote deel van de LHBT’ers die ik ken gewoon op vakantie naar waar iedereen op vakantie gaat, hoewel er nog niet zo lang een nieuw fenomeen is ontstaan, namelijk de kindvrije vakantie. Mensen zonder kinderen, al dan niet bewust, voor wie de snerpende kinderstemmetjes, het niet aflatende gejengel om hun zin te krijgen en de daarbij behorende vermoeid ogende ouders met vale huid en doffe ogen een gruwel zijn en het vakantiegevoel daardoor ernstig teniet doet, zijn er nu kindvrije hotels, campings en resorts. Van vrienden weet ik uit eerst hand dat het een geweldige manier is om op vakantie te gaan en tot rust te komen. Het loont de moeite om eens even op wat kindvrije vakantie sites te kijken, omdat mensen met kinderen het nodig vinden om daar de meest hilarische commentaren op te zetten. Zeker als je weet dat er mensen zijn mét kinderen die, als ze zonder kinderen op vakantie gaan, ook graag voor een kindvrije omgeving kiezen.

Nou ja, zoveel mensen, zoveel keuzes, ook hoe we op vakantie gaan. Willen we met andere LHBT’ers onder elkaar zijn, of vinden we het leuk om in een omgeving met veel kinderen te zijn, of juist niet. Gaan we voor primitief in een tentje met gemeenschappelijk toilet en douche of voor een vijf sterren hotel met alle luxe van dien. Schuwen we het avontuur niet en gaan we parasailen en waterskiën of liggen we liever aan het zwembad met een fijn boek. Gaan we überhaupt wel weg, of blijven we lekker thuis. Gewoon doen waar je hart en je gevoel het meeste naar uitgaat, dan is je vakantie voor het grootste gedeelte al geslaagd.

Het was natuurlijk de immer ondeugende Annie M.G. Schmidt die voor de televisieserie ‘Ja Zuster Nee Zuster’  in 1968 al een liedje schreef met een duidelijke homoseksuele invalshoek. Alleen had toen bijna niemand het door. Albert Mol en Dick Swidde bezingen hun vakantieherinneringen in ‘De Jongens Van De Reisvereniging’.

Categorieën:Nieuws