De aangekondigde coming out-dag voor sporters is ‘een hoopvol’ iets. Dat zegt Pepijn Keppel in het Radio 1 programma Nieuwsweekend.
Pepijn Keppel is oud-hockeyer en schrijver van het boek ‘De laatste man’ over zijn worsteling om in het tophockey uit te komen voor zijn geaardheid.
‘Er zijn ook Nederlanders die op de lijst staan. Dit is echt sportgeschiedenis. Als dit doorgaat betekent dat dat sport ineens voor heel veel mensen toegankelijk wordt.” Pepijn benadrukt het belang van een collectieve coming-out, zoals die nu is aangekondigd door de Duitse organisatie Diversero. De topsporters die tot nu toe uit de kast zijn gekomen, kregen alle aandacht op zich gericht, ‘zowel de positieve als de negatieve aandacht’. Bij de coming-out van meerdere sporters die gepland staat voor 17 mei, de dag tegen lhbt-plus-fobie, wordt de aandacht verdeeld over de hele groep. ‘Dat is natuurlijk een prettig iets, dat je niet in je eentje die last hoeft te dragen.’
Breekpunt in acceptatie
De plannen zijn om elke 17de van de maand met een groep sporters uit de kast te komen en iedere sporter, ongeacht zijn nationaliteit, kan zich aansluiten bij het initiatief van Diversero. ‘Dat kan leiden tot een soort inflatie, waardoor die hele mediahobbel helemaal geen ding meer wordt. De media maakt er nieuws van als een topsporter uit de kast komt, wat ook logisch is omdat het nu nog uniek is’. Straks, als er elke 17de van de maand topsporters uit de kast komen, is het geen nieuws meer, verwacht Pepijn. ‘Dat zou een goede ontwikkeling zijn als die barrière wegvalt. Die eerste stap op 17 mei wordt een feest voor de lhbti-plus-gemeenschap. Ik hoop dat het een breekpunt kan zijn, want het gaat met de acceptatie van de lhbti-plus-gemeenschasp niet goed.’
Angst
Heel veel topsporters die lhbt-plusser zijn en nog in de kast zitten, hebben volgens Pepijn wel een vriend of een vriendin, maar zijn bang voor de reacties als ze publiekelijk uit de kast zouden komen. ‘Ze zijn er bang voor dat ze in een stadion een spreekkoor over zich heen krijgen en er niet wordt ingegrepen.’
Volgens Pepijn is er een belangrijke rol weggelegd voor sportbonden. Die doen volgens hem al van alles om discriminatie en racisme op en rond de sportvelden tegen te gaan, maar het is niet genoeg. ‘Ze voelen het niet en ze voelen de urgentie niet van de lhbti-plus-acceptatie.’
Witte man
In het vrouwenvoetbal zou de acceptatie van lhbti-plussers een minder een probleem zijn, maar dat is schijn, weet Pepijn. ‘Toen mijn boek “De laatste man” was verschenen, kreeg ik ook ontzettend veel berichten van vrouwen die om dezelfde reden gestopt zijn met hun topsport.’ Dat een aantal voetbalvrouwen toch openlijk lesbisch kan zijn, wordt volgens Pepijn toegeschreven aan genderinversie. ‘Van vrouwen in topsport wordt een soort mannelijkheid verwacht en dat wordt geaccepteerd door het publiek. Een vrouwelijke topsporter is masculien, sterk en snel en dan misschien ook nog lhbti-plusser. Dat wordt dan makkelijker geaccepteerd. Bovendien: in de heteronormatieve samenleving bepaalt de witte man toch voor een heel groot deel onze denkbeelden en de witte man vindt lesbische vrouwen over het algemeen niet perse een probleem.’
Voldoen aan heteronormatieve norm
Zelf vond Pepijn het moeilijk om als topsporter uit de kast te komen. ‘Ik vond het heel ingewikkeld. Ik ben er zelfs door gestopt met tophockey’, vertelt hij in Nieuwsweekend. ‘Vooral in de kleedkamers is het erg ingewikkeld hoe er wordt gepraat en gescholden. “Gay”, “homo”, “flikker”, je kan het zo gek niet bedenken. In elke tak van topsport heb je die masculiene bovenlaag, ook bij de vrouwen. In die toplaag van de topsport is het heel moeilijk om jezelf te zijn als lhbti-plusser, omdat je voelt dat je niet aan die masculiene heteronormatieve norm kan voldoen. Wat ik heel ingewikkeld vond, was dat als ik een bal naast het doel sloeg, dat ze je dan uitscholden voor wat je was, dus met “gay”, “homo”of “flikker”.’
Het hele gesprek met Pepijn Keppel is hier terug te luisteren.
(Bron: Nieuwsweekend; screenshot: De Nieuws BV)
Categorieën:En verder
rozegolf.net 