De hoofdstad van Bourgondië, Dijon, heeft een rijke historie, zelfs de Nederlanden hebben tot het Bourgondische rijk behoord. Veel historie is terug te vinden in de oude binnenstad.
De Notre Dame heeft z’n oorsprong in de 13e eeuw. Aan de gevel zijn de 51 zonden afgebeeld, zodat de kerkgangers zich bewust zijn van de zonden als ze de kerk betreden. Het verhaal wil dat tien jaar nadat de kerk klaar was een bruidegom één van de beelden op zijn hoofd kreeg en opslag dood was. De man was leenheer en vroeg woekerrentes. Uit voorzorg zijn toen alle beelden van de gevel verwijderd, maar ze zijn in de 19de eeuw teruggeplaatst.
Bovenop de Notre Dame zit een uurwerk dat in 1382 als oorlogsbuit is meegenomen uit het Belgische Kortrijk. De inwoners van Dijon vonden het mannetje op het uurwerk maar eenzaam en plaatsten daar in de 17de eeuw een vrouw bij. Een eeuw later werd er een zoon aan toegevoegd; nog een 
eeuw later een dochter. In de jaren zestig van de vorige eeuw wilden de inwoners van Kortrijk de klok terug. Er was een demonstratie op de Place de la Libération. De burgemeester sprak de menigte toe en legde uit dat teruggave geen optie was: de man op de klok was dan wel een Vlaming, maar zijn vrouw en kinderen waren Frans en om het gezin naar Kortrijk te verplaatsen zou inhumaan zijn. De dag na de demonstratie hing de Belgische vlag aan de klok in de toren.
Dijon heeft twee pleinen, die als ontmoetingsplek dienen: Place de la Libération tegenover het paleis van de hertog en Place Francois Rude, vernoemd naar de beeldhouwer die in Dijon werd geboren en in Parijs werkte aan de Arc de Triomphe.
Place de la Libération was tot 15 jaar geleden nog een parkeerplaats, waar de touringcars stonden die de toeristen hadden afgeleverd in de stad. Nu is het half ronde plein geheel autovrij met fonteinen en vooral veel terrass
en. Wie vraagt naar de Place Francois Rude zal vergeefs de weg vragen. De meeste mensen in Dijon kennen het plein als Place du Bareuzai, vernoemd naar het beeld bovenop de fontein: een wijnboer die met zijn blote voeten de druiven plet. Wie dat op deze wijze doet, krijgt roze voeten en benen : bas rosé en dat is in de loop der jaren verbasterd. En toeval of niet : de restaurants en de terrasjes rondom de fontein zijn homovriendelijk.
Dijon is wereldberoemd vanwege de mosterd. Er zijn winkels waar alleen maar mosterd wordt verkocht. Een beetje speciaalzaak heeft de keuze uit een kleine veertig soorten mosterd. De mosterd komt er uit een pomp, een soort bierpomp. Dijon heeft meer specialiteiten: de kruidkoek (pain d’epices) en de Crème de Cassis, een zoete zwarte bessenlikeur.
Mathieu en Bruno zijn actief bij CIGaLes en dat staat voor Collection Incroyable de Gays et de Lesbiennes, zeg maar het COC voor de regio. Het gebouw aan de Rue de l’Ile is beschikbaar gesteld door de gemeente. Elke dinsdag kun je je er laten testen op een seksueel overdraagbare aandoening. Het is een initiatief van Bruno en de testen worden 
uitgevoerd door mensen van het ziekenhuis van Dijon. Wekelijks komen er zo’n drie tot vijf mensen langs voor een test. Cigales wil vooral een ontmoetingscentrum zijn. Verder strijd de vereniging voor gelijke rechten.
Uitgaan in Dijon kan: er zijn diverse homobars, clubs en maar liefst drie sauna’s. De meeste sauna’s zijn overdag uitsluitend voor mannen open en s’avonds voor gemengd publiek. Veel hetero’s hebben de homosauna ontdekt als plek om plezier te hebben…
Dijon is volgens de mannen die wij spraken een fijne stad voor homo’s en lesbo’s. Het leven is er goed. En het mooiste van Dijon is misschien wel dat het vlak bij Parijs en Lyon ligt…
Foto’s : Wim Eeftink
Kijk voor meer informatie op :visitdijon.com, mijnfrankrijkgids.nl
Meer over Dijon is te horen in Roze Golf van 31 juli 2011.
Categorieën:Reisverhalen
rozegolf.net 